De wortels van het Interkerkelijk Sociaal Fonds (ISF) gaan terug tot de jaren ’80 van de vorige eeuw. Het archief van het ISF vermeldt het volgende: “In de periode 1982-1986 is de Diaconie van de Gereformeerde Kerk van Delft twee maal benaderd door de Burgerraadsvrouwe met het verzoek om financiële hulp te verlenen aan personen uit een etnische minderheid omdat die hulp vanuit andere organisaties niet mogelijk bleek”. De Diaconie heeft deze mensen daadwerkelijk geholpen en deze twee aanvragen zijn in 1987 mede aanleiding geweest voor de oprichting van het ‘Diaconaal Fonds Buitenkerkelijken’ door de diaconieën van de toenmalige Gereformeerde en Hervormde Kerken, thans verenigd in de Protestantse Kerk Nederland (PKN). In de daarop volgende jaren is aan andere Delftse kerken en geloofsgemeenschappen gevraagd zich aan te sluiten bij dit diaconale initiatief. Na verloop van tijd hebben steeds meer Delftse kerken dat gedaan en inmiddels zijn 11 geloofsgemeenschappen lid van het ISF. Ieder jaar hebben zij trouw geld in het Fonds gestort. En verschillenden van hen verlenen ook op andere manieren hulp en bijstand.
Het ISF is in zijn huidige vorm in 1993 opgericht. Vanaf de oprichting van het Fonds is noodhulp aan cliënten verleend in de vorm van adviezen, verwijzingen, giften en renteloze leningen. Sinds 2006 wordt in een apart project ook Persoonlijke Budget Begeleiding aangeboden. Dit project heeft zich in 2010 aangesloten bij het landelijke project Schuldhulpmaatje en in 2012 is de Delftse Interkerkelijke Stichting voor Ondersteuning bij Financiën en Administratie (ISOFA) opgericht. In 2013 heeft het Interkerkelijk Sociaal Fonds de rechtspersoon van een vereniging aangenomen.
Het werk van het ISF begon dus in 1982 met een hulpvraag van iemand in financiële nood en deze hulpvraag werd niet door de betrokkene ingediend maar door een hulpverlener. Op dat moment was duidelijk dat een ‘naaste’ in nood verkeerde. Het Bijbelverhaal van de Barmhartige Samaritaan is altijd de basis geweest voor de werkwijze van het ISF. Mensen in nood, die om hulp vragen, worden zo snel mogelijk geholpen. Deze hulpverlening is er op gericht om mensen, waar mogelijk, zelfstandig verder te laten gaan. Heel toepasselijk is als logo van het ISF dan ook gekozen voor de Barmhartige Samaritaan.
Maar wat is nu barmhartigheid? In een woordenboek wordt het met ‘mededogen’ vertaald. Dat betekent dat medewerkers van het ISF de situatie van een mens onder ogen willen zien, recht willen doen door naar haar/hem te luisteren en waar mogelijk te helpen met raad en daad. De kerk heeft later het verhaal van de Barmhartige Smaritaan en de richtlijnen van Jezus over het omgaan met je medemens vervat in de De zeven werken van barmhartigheid:
- De hongerigen spijzen
- De dorstigen laven
- De naakten kleden
- De vreemdelingen herbergen
- De zieken bezoeken
- De gevangenen bezoeken
- De doden begraven
Deze werken, die in de loop van twee millennia in de kerk zijn gepraktiseerd, hebben ook in de 21e eeuw niets van hun noodzaak, waarde of zeggingskracht verloren.
In 2005 werd ook de Turkse Sultan Ahmet moskee toegelaten als lid van het ISF. Daar ook binnen de Islam de zorg voor armen vanuit hun geloofsovertuiging een groot goed is, was de aansluiting bij het christelijk gedachtegoed van het ISF voor de hand liggend en voldoende basis voor hun lidmaatschap van het ISF. De term “ kerkelijk “ kan dan ook beter gelezen worden als “ geloofsgemeenschap “.